Izraz ‘aktivan ovjes’ sinonim je za ovjes koji mijenja opružne i prigušne karakteristike, odnosno prilagođava ih konkretnoj situaciji…
Automobil se oslanja na opruge, kod kojih je sila proporcionalna progibu te je podnica bliže podlozi (opruge su zbijenije) kod većeg opterećenja, i obrnuto. Opruge preuzimaju i dinamičke sile, kod kočenja i ubrzavanja, odnosno vožnje u zavoju, kad dolazi do uzdužnog, odnosno bočnog naginjanja automobila.
Kad bi bile ugrađene samo opruge, dolazilo bi do oscilatornog kretanja – poskakivanja i ljuljanja (uzdužnog i bočnog). Kako bi se to spriječilo, ugrađuju se amortizeri, čija je sila proporcionalna brzini pomaka, a nastaje pretakanjem (protokom) ulja iz gornje u donju komoru amortizera, i obrnuto.
Kod klasičnog, odnosno pasivnog ovjesa elastična karakteristika opruga i prigušna karakteristika amortizera su konstantne. Kad se podešava samo prigušna karakteristika amortizera, pomoću elektromagnetskih ventila koji otvaraju, odnosno zatvaraju protok kroz određene sapnice u središnjem dijelu amortizera, radi se o poluaktivnim o ovjesu.
Za promjenu i elastične karakteristike potrebno je imati hidropneumatski ili zračni ovjes, jer se promjenom tlaka u zračnoj komori, odnosno mijehu, mijenja njihova elastičnost. Tada sustav postaje aktivan, te se bitno poboljšavaju dinamička stabilnost i upravljivost, a skraćuje zaustavni put.
Poboljšavaju se vozna svojstva i sigurnost. Prvi serijski automobil s aktivnim ovjesom bio je Citroën DS (‘Žaba’) iz 1955.
